ถึงโจรที่รัก

Posted: 2/17/2558 by Chow.Bangkok in
1


0


ผ่านไปแล้วนะครับ งานเลี้ยงของพวกเรา ปีนี้ถึงจะไม่คึกคัก เหมือนครั้งที่แล้ว ด้วยเหตุผลอะไร หลายๆ อย่าง อย่างแรกที่เห็นชัดคือ ฝนตก... แล้วงานก็จัดกลางเเจ้งเลย แต่อย่างว่านะครับ ของอย่างนี้ไม่มีใครคาดเดาได้ รุ่นน้องเตรียมงานล่วงหน้ามานาน แล้วฝนก็ดันมาตกช่วงนี้พอดี กับตรงกับวันมงคล ทำให้แต่ละคนมีงานมงคลที่ต้องไปกัน แต่ก็เอาหละ ได้เจอเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันนาน ก็ถือว่าคุ้ม ถึงแม้จะไม่ค่อยได้คุยกันก็ตาม....
เเต่ต้องยอมรับอย่างหนึ่งว่า บางทีที่ คนเราไม่เจอกันมาเป็นเวลานาน มันก็ไม่รู้จะเริ่มคุยจากตรงไหนก่อนดีนะ จะมานั่งคุ้ยเรื่องเก่าๆ มาคุยกัน มันก็ชักลืมเลือนเหลือเกิน พอจะคุยเรื่องใหม่ๆ ก็ไม่รู้ว่าเวลาที่ผ่านมา เเต่ละคนเจอปัญหากับใคร.. อย่างไร...มาบ้าง มันก็เลยตัดปัญหาว่า ไม่ถามไม่คุยถึงจะดีกว่า...  
เอาเป็นว่าเหมือนเริ่มต้นใหม่ ปีนี้เราเจอกันแล้วปีต่อๆไป หวังว่าจะมีงานอย่างนี้อีกนะ.......:)

สาสน์จาก น้องกานต์ ประธานรุ่น26

Posted: 4/05/2555 by Chow.Bangkok in ป้ายกำกับ:
0



สวัสดีครับ เพื่อนพ้องน้องพี่ชาวเลือดสีน้ำเงินทุกท่าน

ช่วงนี้ใกล้ถึงงานก่อสร้างคืนถิ่นครั้งที่ 2 แล้ว ซึ่งน่าจะทราบกันดีแล้ว
ว่าเราจะจัดงานกันในวันเสาร์ที่ 5 พฤษภาคม 2555 หรือในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า
นับจากวันนี้ไป ตอนนี้ก็ยังเดาได้ยากว่างานครั้งนี้จะเป็นอย่างไร 
คนจะมาร่วมงานมากไหม แล้วครั้งนี้จะเป็นงานครั้งที่ 2 หรือว่า
มันจะเป็นงานครั้งสุดท้ายสำหรับพวกเราทุกคน ทุกอย่างยังไม่มีคำตอบ 
คงต้องรอดูว่าภาพรวมของงานครั้งนี้จะออกมาเป็นอย่างไร 

ถ้ากระแสตอบรับดี เราก็คงมีครั้งที่ 3 ในอีกสองปีข้างหน้าต่อไป 
แต่ถ้าขนาดว่างานนี้เราเลี้ยงฉลองงานเกษียณให้อาจารย์สมนึกเข้าด้วยกันอีกหนึ่งงาน 
ซึ่งงานนี้เราถือว่าเป็นงานเลี้ยงอำลาอายุราชการของอาจารย์พ่อของพวกเราชาวก่อสร้างทุกคน 
ถ้าคนมาร่วมงานยังไม่เยอะ ก็คงจะมีประเด็นให้คิดต่อกันไปอีกมาก ว่าเป็นเพราะอะไร 
แล้วต้องแก้ไขกันอย่างไร แต่ผมในฐานะตัวแทนหลักในการจัดงาน ก็คงต้องพิจารณาตัวเอง
ในฐานะคนรับผิดชอบหลักในการจัดงานครั้งนี้ว่าทำงานได้ไม่ดีเพียงพอ

ดังนั้นถ้าคนมาร่วมงานไม่เยอะ หรือว่าน้อยกว่ายอดปีที่แล้วที่ 300 คน  
นั่นหมายความว่าอาจจะมีปัญหาเรื่องการประชาสัมพันธ์ และการกระตุ้น
ความอยากมาร่วมงานของทีมจัดงานมีน้อยเกินไป หรือไม่ก็อาจจะเป็นเพราะว่า... 
ความอยากที่จะมาพบปะเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ... มันจืดจางลงไป
ด้วยเหตุผลของแต่ละคนที่ทำให้เลือดสีน้ำเงินในกายใจมัน
ค่อยๆ เลือนหายไปตามเงื่อนไขของกาลเวลา

แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตามที หากเป็นไปได้ อยากให้สละเวลามาร่วมงานกันนะครับ 
เพราะงานแบบนี้ไม่ได้มีกันบ่อยๆ ค่าเดินทาง ค่าใช้จ่ายในการมาร่วมงาน
อาจจะสูงสำหรับคนที่อยู่ห่างไกล แต่ผมเชื่อว่าถ้าหากมีใจให้กันแล้ว 
เรื่องต่างๆ เหล่านี้ไม่ใช่เรื่องสำคัญ 

ขออย่างเดียวเท่านั้นว่าอย่าให้เหตุผลที่จะไม่มาร่วมงานเพียงเพราะว่า
รู้สึกว่าตัวเองน้อยหน้าคนอื่นๆ เห็นเพื่อนๆ คนอื่นๆ ตั้งหลักปักฐานกันได้แล้ว
แต่ตัวเรายังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย ไปเจอหน้าก็กลัวว่าจะอายเพื่อน

ซึ่งเหตุผลนี้เป็นเหตุผลที่ผมเชื่อว่าไม่ได้มีความหมายมากมายอะไรเลย
คิดกันไปเองทั้งนั้น วันนั้นบางทีการมาร่วมงานอาจจะทำให้เราได้พบเจอ
กับโอกาสดีๆ ในชีวิต อาจจะได้เจองานใหม่ๆ ที่เราไม่เคยคิดว่าจะได้เจอได้ทำ
อาจจะได้มีลูกพี่ลูกน้องคนใหม่สายเลือดก่อสร้างเพิ่มขึ้น ได้ทำงานดีๆ ร่วมกัน
ได้พัฒนาสังคมก่อสร้างให้ดีขึ้น ทุกอย่างมีโอกาสทั้งนั้นหากว่าเราไม่ปิดกั้นตัวเราเอง

การพบเจอคนใหม่ๆ ที่มีฐานรากสีน้ำเงินเหมือนๆ กัน มันไม่มีอะไรที่แย่หรอกครับ
มันจะทำให้เราก้าวไปข้างหน้าด้วยกันต่างหาก ก็อยากฝากไว้ตรงนี้ครับ 
การพบกันครั้งนี้ ไม่ใช่จะเพียงแค่หาเรื่องกินเหล้ากัน แต่เราจะมาอัพเดทความเป็นไป
ของพวกเราว่าเป็นอย่างไร มีปัญหาอะไรตรงไหน มีอะไรที่จะช่วยเหลือกันได้บ้าง
เพราะเลือดสีน้ำเงินเหมือนกัน ผมเชื่อว่าเราคุยกันรู้เรื่องง่ายกว่าคุยกับคนอื่นเยอะ

สรุปส่งท้ายเป็นบทกลอนละกันครับ หวังว่าเราจะได้เจอกันอย่างอบอุ่นนะครับ
อย่าให้น้อยหน้าแผนกโยธาที่จัดงานไปปีก่อน เพราะวันนั้นผมไปช่วยโยธาถ่ายรูปในงาน
แล้วอาจารย์บุญฤทธิ์ขึ้นไปพูดบนเวทีว่าดีใจที่เห็นโยธารวมกันเป็นปึกแผ่น
ไม่เหมือนแผนกก่อสร้างที่ยังรวมตัวกันไม่ได้ วันนั้นฟังแล้วเจ็ดปวดไปถึงขั้วหัวใจ

วันนั้นเรามารวมพลังกันครับ รวมกันให้เห็นว่าเรายังรวมกันได้ และไม่น้อยหน้าใครเช่นกัน

เลือดสีน้ำเงินในกายยังเข้มแค่ไหน... วันนั้นเรารู้กัน...



อย่าหวังพึ่งเพียง...น้ำบ่อหน้า...
อย่าคิดเพียงแค่ว่า... ครั้งหน้าว่ากันใหม่...
อย่าคิดว่าเวลาที่มี... ไม่เพียงพอที่จะไป...
อย่าคิดว่าปีหน้าฟ้าใหม่... ค่อยว่ากัน...

บางครั้ง... บางที...
โอกาสที่มี... ก็ไม่เยอะเหมือนคิดฝัน...
โอกาสที่จะได้มา... พบหน้าพบปะกัน...
อาจจะไม่มีอีกแล้วอย่างที่เรานั้น... วางใจ...

เสาร์ที่ 5 ... เดือน 5 ... ปี 55...
โอกาสเดินทางมา... แล้วใช่ไหม...
แล้วจะปล่อยให้โอกาสผ่านพ้น... ไปเพื่ออะไร...
หรือจะรอให้พบกันใหม่... ในวันที่ใครต่อใคร... ตายจากกัน...

วันนี้... ตอนนี้... เวลานี้...
โอกาสยังมีี... ให้ได้พูดคุยอย่างสุขสันต์...
พบกันในวันที่ยังสามารถยิ้มแย้ม... ให้แก่กันและกัน...
หรือจะรอให้พบกันวันนั้น... วันที่กลิ่นสาปธูป... ล่องลอย...

ชีวิตไม่ได้ยาวนานอย่างที่คิด...
เส้นทางชีวิต... ก็ไม่ใช่ไม่มีทางเสื่อมถอย...
รอยยิ้ม... มิตรภาพดีๆ ... อย่าปล่อยให้สิ่งเหล่านี้... หลุดลอย...
เสียสละเวลาสักหน่อย... คงไม่ยากเย็นอะไร...

ทุกคนต่างมีภาระหน้าที่... รับผิดชอบ...
ไม่มีใครอยู่นอกกรอบ... ของเงื่อนไขเหล่านี้ใช่ไหม...
มันอยู่ที่จะบริหารเวลา... กันอย่างไร...
ระยะทางสำคัญแค่ไหน... หากว่ามิตรภาพในสายใย... ไม่ลางเลือน...

เลือด... ยังสีเข้มแค่ไหน...
สีแดงเลือดใจ... สีน้ำเงินเลือดเสมือน...
เลือดก่อสร้าง... ยังเข้มอยู่ไหม... หรือเป็นได้แค่สายใยที่พร่าเลือน...
คำว่าเพื่อน... ยังมีความหมายเท่าไหร่... ในใจคุณ...

เปรียบดังย้อนกลับจากฟากฟ้า... มาสู่ดิน...
ก่อสร้างคืนถิ่น... ครั้งที่ 2 ...
ถามตัวเอง... ถามใจ... ตามครรลอง...
แล้วอย่าพร่ำอย่าร่ำร้อง... หากว่าครั้งหน้านั้น... มันไม่มีอีกแล้ว... ตลอดไป...