สวัสดีครับ เพื่อนพ้องน้องพี่ชาวเลือดสีน้ำเงินทุกท่าน
ช่วงนี้ใกล้ถึงงานก่อสร้างคืนถิ่นครั้งที่ 2 แล้ว ซึ่งน่าจะทราบกันดีแล้ว
ว่าเราจะจัดงานกันในวันเสาร์ที่ 5 พฤษภาคม 2555 หรือในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า
นับจากวันนี้ไป ตอนนี้ก็ยังเดาได้ยากว่างานครั้งนี้จะเป็นอย่างไร
คนจะมาร่วมงานมากไหม แล้วครั้งนี้จะเป็นงานครั้งที่ 2 หรือว่า
มันจะเป็นงานครั้งสุดท้ายสำหรับพวกเราทุกคน ทุกอย่างยังไม่มีคำตอบ
คงต้องรอดูว่าภาพรวมของงานครั้งนี้จะออกมาเป็นอย่างไร
ถ้ากระแสตอบรับดี เราก็คงมีครั้งที่ 3 ในอีกสองปีข้างหน้าต่อไป
แต่ถ้าขนาดว่างานนี้เราเลี้ยงฉลองงานเกษียณให้อาจารย์สมนึกเข้าด้วยกันอีกหนึ่งงาน
ซึ่งงานนี้เราถือว่าเป็นงานเลี้ยงอำลาอายุราชการของอาจารย์พ่อของพวกเราชาวก่อสร้างทุกคน
ถ้าคนมาร่วมงานยังไม่เยอะ ก็คงจะมีประเด็นให้คิดต่อกันไปอีกมาก ว่าเป็นเพราะอะไร
แล้วต้องแก้ไขกันอย่างไร แต่ผมในฐานะตัวแทนหลักในการจัดงาน ก็คงต้องพิจารณาตัวเอง
ในฐานะคนรับผิดชอบหลักในการจัดงานครั้งนี้ว่าทำงานได้ไม่ดีเพียงพอ
ดังนั้นถ้าคนมาร่วมงานไม่เยอะ หรือว่าน้อยกว่ายอดปีที่แล้วที่ 300 คน
นั่นหมายความว่าอาจจะมีปัญหาเรื่องการประชาสัมพันธ์ และการกระตุ้น
ความอยากมาร่วมงานของทีมจัดงานมีน้อยเกินไป หรือไม่ก็อาจจะเป็นเพราะว่า...
ความอยากที่จะมาพบปะเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ... มันจืดจางลงไป
ด้วยเหตุผลของแต่ละคนที่ทำให้เลือดสีน้ำเงินในกายใจมัน
ค่อยๆ เลือนหายไปตามเงื่อนไขของกาลเวลา
แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตามที หากเป็นไปได้ อยากให้สละเวลามาร่วมงานกันนะครับ
เพราะงานแบบนี้ไม่ได้มีกันบ่อยๆ ค่าเดินทาง ค่าใช้จ่ายในการมาร่วมงาน
อาจจะสูงสำหรับคนที่อยู่ห่างไกล แต่ผมเชื่อว่าถ้าหากมีใจให้กันแล้ว
เรื่องต่างๆ เหล่านี้ไม่ใช่เรื่องสำคัญ
ขออย่างเดียวเท่านั้นว่าอย่าให้เหตุผลที่จะไม่มาร่วมงานเพียงเพราะว่า
รู้สึกว่าตัวเองน้อยหน้าคนอื่นๆ เห็นเพื่อนๆ คนอื่นๆ ตั้งหลักปักฐานกันได้แล้ว
แต่ตัวเรายังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย ไปเจอหน้าก็กลัวว่าจะอายเพื่อน
ซึ่งเหตุผลนี้เป็นเหตุผลที่ผมเชื่อว่าไม่ได้มีความหมายมากมายอะไรเลย
คิดกันไปเองทั้งนั้น วันนั้นบางทีการมาร่วมงานอาจจะทำให้เราได้พบเจอ
กับโอกาสดีๆ ในชีวิต อาจจะได้เจองานใหม่ๆ ที่เราไม่เคยคิดว่าจะได้เจอได้ทำ
อาจจะได้มีลูกพี่ลูกน้องคนใหม่สายเลือดก่อสร้างเพิ่มขึ้น ได้ทำงานดีๆ ร่วมกัน
ได้พัฒนาสังคมก่อสร้างให้ดีขึ้น ทุกอย่างมีโอกาสทั้งนั้นหากว่าเราไม่ปิดกั้นตัวเราเอง
การพบเจอคนใหม่ๆ ที่มีฐานรากสีน้ำเงินเหมือนๆ กัน มันไม่มีอะไรที่แย่หรอกครับ
มันจะทำให้เราก้าวไปข้างหน้าด้วยกันต่างหาก ก็อยากฝากไว้ตรงนี้ครับ
การพบกันครั้งนี้ ไม่ใช่จะเพียงแค่หาเรื่องกินเหล้ากัน แต่เราจะมาอัพเดทความเป็นไป
ของพวกเราว่าเป็นอย่างไร มีปัญหาอะไรตรงไหน มีอะไรที่จะช่วยเหลือกันได้บ้าง
เพราะเลือดสีน้ำเงินเหมือนกัน ผมเชื่อว่าเราคุยกันรู้เรื่องง่ายกว่าคุยกับคนอื่นเยอะ
สรุปส่งท้ายเป็นบทกลอนละกันครับ หวังว่าเราจะได้เจอกันอย่างอบอุ่นนะครับ
อย่าให้น้อยหน้าแผนกโยธาที่จัดงานไปปีก่อน เพราะวันนั้นผมไปช่วยโยธาถ่ายรูปในงาน
แล้วอาจารย์บุญฤทธิ์ขึ้นไปพูดบนเวทีว่าดีใจที่เห็นโยธารวมกันเป็นปึกแผ่น
ไม่เหมือนแผนกก่อสร้างที่ยังรวมตัวกันไม่ได้ วันนั้นฟังแล้วเจ็ดปวดไปถึงขั้วหัวใจ
วันนั้นเรามารวมพลังกันครับ รวมกันให้เห็นว่าเรายังรวมกันได้ และไม่น้อยหน้าใครเช่นกัน
เลือดสีน้ำเงินในกายยังเข้มแค่ไหน... วันนั้นเรารู้กัน...
อย่าหวังพึ่งเพียง...น้ำบ่อหน้า...
อย่าคิดเพียงแค่ว่า... ครั้งหน้าว่ากันใหม่...
อย่าคิดว่าเวลาที่มี... ไม่เพียงพอที่จะไป...
อย่าคิดว่าปีหน้าฟ้าใหม่... ค่อยว่ากัน...
บางครั้ง... บางที...
โอกาสที่มี... ก็ไม่เยอะเหมือนคิดฝัน...
โอกาสที่จะได้มา... พบหน้าพบปะกัน...
อาจจะไม่มีอีกแล้วอย่างที่เรานั้น... วางใจ...
เสาร์ที่ 5 ... เดือน 5 ... ปี 55...
โอกาสเดินทางมา... แล้วใช่ไหม...
แล้วจะปล่อยให้โอกาสผ่านพ้น... ไปเพื่ออะไร...
หรือจะรอให้พบกันใหม่... ในวันที่ใครต่อใคร... ตายจากกัน...
วันนี้... ตอนนี้... เวลานี้...
โอกาสยังมีี... ให้ได้พูดคุยอย่างสุขสันต์...
พบกันในวันที่ยังสามารถยิ้มแย้ม... ให้แก่กันและกัน...
หรือจะรอให้พบกันวันนั้น... วันที่กลิ่นสาปธูป... ล่องลอย...
ชีวิตไม่ได้ยาวนานอย่างที่คิด...
เส้นทางชีวิต... ก็ไม่ใช่ไม่มีทางเสื่อมถอย...
รอยยิ้ม... มิตรภาพดีๆ ... อย่าปล่อยให้สิ่งเหล่านี้... หลุดลอย...
เสียสละเวลาสักหน่อย... คงไม่ยากเย็นอะไร...
ทุกคนต่างมีภาระหน้าที่... รับผิดชอบ...
ไม่มีใครอยู่นอกกรอบ... ของเงื่อนไขเหล่านี้ใช่ไหม...
มันอยู่ที่จะบริหารเวลา... กันอย่างไร...
ระยะทางสำคัญแค่ไหน... หากว่ามิตรภาพในสายใย... ไม่ลางเลือน...
เลือด... ยังสีเข้มแค่ไหน...
สีแดงเลือดใจ... สีน้ำเงินเลือดเสมือน...
เลือดก่อสร้าง... ยังเข้มอยู่ไหม... หรือเป็นได้แค่สายใยที่พร่าเลือน...
คำว่าเพื่อน... ยังมีความหมายเท่าไหร่... ในใจคุณ...
เปรียบดังย้อนกลับจากฟากฟ้า... มาสู่ดิน...
ก่อสร้างคืนถิ่น... ครั้งที่ 2 ...
ถามตัวเอง... ถามใจ... ตามครรลอง...
แล้วอย่าพร่ำอย่าร่ำร้อง... หากว่าครั้งหน้านั้น... มันไม่มีอีกแล้ว... ตลอดไป...